Hier volgt een bericht van één van de laatste natuurvolkeren op aarde. Het opperhoofd van de Kalokaíri-stam heeft gezien hoe wij leven en weer thuis gekomen vertelt hij zijn stamgenoten over de vreemde dingen die hij op zijn reis gezien heeft.
Lees hier hoe hij vertelt over de cultuur van de bedekte lichamen. 

Er bestaat een cultuur waarin de mensen samen leven en werken zonder elkaar ooit te zien. Dat klinkt mysterieus, maar ik zal het jullie uitleggen. Ze hebben iets uitgevonden waarmee ze hun lichaam bedekken. Ze noemen dat kleding, het is gemaakt van lappen en het is zo gemaakt dat het precies om het lichaam past. In deze kleding komen ze ’s morgens uit hun huizen en gaan naar hun werk. Ook als ze niet werken hebben ze kleding aan. Alleen hun handen en gezichten zijn onbedekt.
Waarom doen ze dat, zullen jullie denken. Voor de kou, zeggen ze, want in hun land is het vaak te koud om zonder kleding te gaan. Maar dat is niet het enige, want als het een keer warm is, dan zweten ze in hun kleding, maar ze houden het aan. Zo weten ze wel wie er dik of dun is, maar ze weten niet van elkaar hoe ze eruit zien.
Weten ze dan ook niet hoe hun versieringen er uit zien, hoor ik jullie denken. Hun tatoeages, hun lidtekens, hun schilderingen? (De Kalokaíri versieren hun huid door lidtekens te veroorzaken.) Welnu, die hebben ze niet. Hun lichamen zijn niet versierd, maar ze hebben iets anders. Ze versieren hun lichaam met kleding, want ze vinden kleding erg mooi. Ze hebben veel verschillende kleren, van verschillend snit en in verschillende kleuren. Iedereen heeft andere kleren, zodat ze van elkaar verschillen, want dat vinden ze mooi. En als ze feest vieren, dan trekken ze extra mooie kleding aan. Ze hebben steeds weer nieuwe kleding, die ze mooier vinden dan de oude. De kleding van jaren geleden vinden ze niet mooi meer, die is “uit de mode”, zo noemen ze dat. Mode is de nieuwe kleding die iedereen mooi vindt.
Sierraden hebben ze wel, maar natuurlijk niet overal, want onder hun kleding zou je die niet zien. Mannen hebben soms ringen om hun vingers. Vrouwen hebben meer sierraden dan mannen, ze hebben niet alleen ringen, maar ook oorbellen, halskettingen en armbanden. De vrouwen beschilderen alleen hun gezicht en hun nagels. 

Maar hoe wassen ze zich en hoe vrijen ze dan, zullen jullie je afvragen. In hun eigen huis, waar niemand hen kan zien, doen ze hun kleding uit om zich te wassen. Voor hen is het zo bijzonder om geen kleding aan te hebben, dat ze daar zelfs een woord voor hebben. Ze zijn dan bloot.
Als een man en een vrouw de liefde bedrijven, zijn ze bloot. De eerste keer seks is ook de eerste keer dat ze elkaars lichaam zien. Ze vinden het heel spannend om een lichaam te zien en de eerste keer kleden ze elkaar uit. Soms gebeurt het dat een jongeman een vrouwenlichaam ziet zonder dat ze seks hebben. Maar dat vind die vrouw niet goed, want als ze geen seks met hem wil, wil ze ook niet dat hij haar lichaam ziet. Haar hoofd mag hij zien, haar ogen die mooi opgemaakt zijn, haar haar, haar lippen die ze mooi rood heeft gemaakt. Maar haar lichaam niet. Misschien wil ze later seks met hem hebben en dan kan hij haar borsten en haar lichaam zien, maar niet eerder. 

Mensen zijn gek op water, ook in de cultuur van de bedekte lichamen. Ze zwemmen graag. Ze hebben hokjes gemaakt waarin niemand hen kan zien. In het hokje kleden ze zich uit omdat het niet fijn is als de kleding nat zou worden. Maar ze zwemmen niet bloot! Ze trekken eerst speciale zwemkleding aan. Dat zijn lappen die de geslachtsdelen bedekken en bij de vrouw ook de borsten. Ook hun zwemkleding vinden ze erg mooi. Je kunt het je nauwelijks voorstellen, maar iedere man herinnert zich de eerste keer dat hij vrouwenborsten zag. Tot die keer is het allemaal erg geheimzinning, maar ook spannend. En spannend blijft het. De mannen zeggen wel eens tegen elkaar: stel je voor dat we bloot zouden zwemmen, dan zou het helemaal niet spannend meer zijn.
Omdat ze het zo spannend vinden om een vrouw te zien, zijn er boekjes te koop met mooie plaatjes van blote vrouwen. Dat zijn dan vrouwen die ze niet kennen, want de vrouwen die ze kennen, mogen ze niet zien. Maar die boekjes zijn ook weer een beetje geheim; die houden ze verborgen - bijna alsof het echte borsten zijn - en ze kijken er stiekem in als ze alleen zijn.